چاپ خبر
گروه : padeshah
حوزه : یادداشت
شماره : 232
تاریخ : 6 آبان, 1397 :: 11:33
یادداشت: نقش ما تا کجاست…

پیام خاوران| تاریخ استادیوم آزادی در سال 1365 هم چنین تجربه ای را در کوران جنگ داشت و سپاهی از بسیجیان را در دل خود جای داد تا با مانور قدرت و صلابتشان پشتوانه محکم امنیت و اقتدار و اصطلاحاً «خیال جمعی ملی» باشند. آیا شباهتی بین صحنه حال حاضر کشور و منطقه و آن دوران ها وجود دارد که بشود بر این دو واقعه تاریخی «حضور حماسی بسیجیان» در استادیوم آزادی پلی زد و نگاهی یکسان داشت؟!   پاسخ این پرسش را از می توان از فحوای کلام مقام معظم رهبری(مدظله العالی) دریافت؛ معظم له به صراحت از جنگ اقتصادی سخن به میان آوردند و عزم ملی ما برای غلبه بر این جنگ . پس وضع همان وضع است و تنها صحنه و ماهیت دسیسه از جنگ رودررو به جنگ اقتصادی کشیده شده است؛در دهه هفتاد این جنگ ماهیت فرهنگی داشت ، در دهه نود به صورت پدیده منحوس تروریسم خود درآمد و در حال حاضر هم مانور این جنگ سفره ، جیب و اقتصاد ملت و مملکت است.   باز برمی گردیم به سال 1365 و حضور صد هزار نفری بسیجیانی که تجدید پیمان ، عزم و اراده را به نمایش گذاشتند و تاریخ هم برایشان سرافرازی و پیروزی را نوشت؛ آیا حضور حماسی بسیجیان در آزادی و متعاقبا فرمایشات مقام معظم رهبری نمی تواند قضاوت تاریخ را بار دیگر به نفع شهامت ، ایمان و مقاومت برگرداند ؟! صدالبته که چرا ، اگر به فرموده مقام معظم رهبری ظرفیت های درونی شناخته شود ، علاج در پناهنده شدن در دامن دشمن تشخیص داده نشود و تصاویر واقعی مملکت و ظرفیت هایش به جای تصاویر ساختگی دشمنان در افکار عمومی همه گیر شود .   حال که سخن از تصاویر واقعی ظرفیت های ملی شد ، بد نیست نگاهی به خودمان داشته باشیم که در دستگاه فرهنگ ساز و اطلاع رسان کشور یعنی صدا و سیما فعالیم ، موضوعی که امروز در کلام مقام معظم رهبری بر آن تصریح شد و عنوان گردید که دشمنان ما از این دستگاه(رسانه) فعلا به عنوان ابزار علیه ما و ملت های آزاده و مستضعف بهره می گیرند.   رهبری بسیار خوب و عینی سوءاستفاده دشمنان ملت از ابزار رسانه را با ذکر مثالی تشریح کردند وقتی تصریح فرمودند رسانه و فضای تبلیغاتی رسانه ای که توسط دشمن هدایت شود همانند کاربرد بمب شیمیایی در رویارویی های نظامی است؛ که به همان اندازه اراده ، فکر معطوف به سازندگی و تقابل ، استفاده از ابزار و راهکارهای تقابل را از کار می اندازد؛ همانند سربازی که در بمباران شیمیایی فکر و دستگاه پردازش و اراده معطوف به کاربری ابزارش مختل می شود و هیچ استفاده ای نمی تواند از اسلحه سالم موجود در عرصه ببرد .   حال که صحنه این است و تصمیم دشمن ارائه تصاویر غلط از ظرفیت ها و وضعیت داخلی و بین المللی است وظیفه ما چیست ؟چطور می توانیم با ابزار رسانه به جنگ رسانه های مسمومی برویم که به عنوان توپخانه وتدارکات جنگ اقتصادی و فرهنگی دشمن عمل می کند؟   راهکار ساده این اقدام را می شود باز هم از دل بیانات شفاف و راه گشای معظم له استخراج کرد و آن هم اینکه تلاش کنیم تصویر واقعی از کشور به افکار عمومی بدهیم .   سوال این است که تصویر واقعی چیست ؟ مصادیق این تصویر می تواند همان چیزی باشد که از آن تحت نام «ذخایر مادی و انسانی و معنوی» نام برده می شود؛ امروز در باب ذخایر مادی آمار و ارقام ، جایگاه ایران را بخوبی نشان می دهد و به فرموده مقام معظم رهبری، ما در عرصه استفاده نکردن از این ظرفیت های مادی کشور در جهان اول هستیم؟! ظرفیت‌های نیروی انسانی را هم باز می توان از فحوای کلام معظم له استخراج کرد که در راس آن نیروی جوان با انگیزه در عرصه های علمی ، پژوهشی و مدیریتی است؛ سیمای درخشان این ظرفیت عظیم را در نهاد انقلابی و منسجم بسیج مستضعفانی می توان دید که هم از انگیزه برخوردار است و هم از تعهد و هم از شناخت و دانش .   در حوزه ذخایر معنوی هم نمی توان چشم بر واقعیت صریح در اندیشه مقام معظم رهبری بست، که بر سبک زندگی اسلامی و ایرانی تصریح داشتند و بارهای بار از اعتکاف ، راهیان نور ، شور و حرارت اربعین ، برپایی مراسم عاشورا و مناسبت های مذهبی یاد کردند .مفهوم این یاد کردن ها و مصداق شمردن ها فقط تذکر نیست بلکه نشان دادن نقشه راه به دستگاههای مختلف از جمله صدا و سیماست .   حال مائیم و این بدیهیات و هنر تعهد و تخصص و مدیریتمان در تولید و عرصه پیامها و محتواهایی که بتواند تصویر سازی درست از ایران ، جمهوریت و اسلامیت آن؛ و در طیف مقابل بر ملاسازی کید و مکر دشمنانی که همواره تلاش دارند تصاویر غیر واقعی را در ذهن ملت ما بکارند ،تصاویری که همان نقش مخرب بمب شیمیایی را داشته و مشکل ریشه‌ای امروز ما بخصوص در نسل جوان محصول همین تصاویر است. واقعیتی که در فحوای کلام رهبری هم بدان اشاره شده است.   همه اینها را گفتیم تا یادآور شویم در صحنه حال حاضر کشور و تکاپویی که ایجاد شده است سهم ما چقدر است و نقش ما تا کجاست؟...