آیا رفتار ما شایسته دوست داشتن امام رضا (ع) است؟

به گزارش پیام خاوران، چشم به تنهایی هرگز نمی‌تواند ما را به مقصد رهنمون شود و حتی همدلی احساس نیز بی‌پیوند با عمل، ضامن کامیابی نیست. اگر این دو به تنهایی کفایت داشتند، امروز مرزهای محدود زندگی دنیوی را پشت سر نهاده و به اوج معرفت و حقیقت رسیده بودیم. آنچه ما را همچنان در حصار این جهان کوچک نگاه داشته، همین ناسازگاری میان احساس و رفتار است؛ بدین سان که چشم می‌بیند و دل می‌سوزد، اما دست‌ها به رفتارهایی آلوده است که با نور ایمان و رضوان رضوی فاصله‌ای عمیق دارد.

در ایام شهادت حضرت امام رضا (ع)، تأملی ژرف در نسبت میان انسان و امام معصوم، ضرورتی بی‌بدیل است. علاقه‌مندی به حضرات معصومین (ع) نباید صرفاً در حد احساسات و کلمات باقی بماند؛ بلکه باید در عمل و منش ما جلوه‌گر شود. نمی‌توان ادعای عشق به امام رضا (ع) داشت و در رفتار، با شاخص‌های مامون همسانی نشان داد؛ همان گونه که ادعای دوست داشتن امام حسین (ع) با رفتاری شبیه یزید قابل جمع نیست.

این دوگانگی میان ادعا و عمل، بزرگ‌ترین آزمون ایمان و خطری است که جامعه ما را تهدید می‌کند. اگر حقیقتاً می‌خواهیم راه امامان را بپیماییم، باید منش و رفتارمان را همسو با احساسات پاکمان کنیم. امام رضا (ع) فرمودند: «پیوند خویشاوندی را برقرار کنید اگر چه با جرعه آبی باشد و بهترین پیوند خویشاوندی، خودداری از آزار خویشان است» (تحف‌العقول، ص ۴۶۹)؛ این کلام نورانی چراغ راهی است در اصلاح رفتار و ارتقای معنویت.

اما تاسف‌آور آن است که در عمل، بسیاری حتی از اندک محبت به خویشان دریغ می‌کنند و در حالی که ادعای پیروی از امام رضا (ع) را دارند، رفتارشان سرشار از کینه‌توزی و جدایی است. اینگونه رفتارها نه‌تنها فاصله ما را از آموزه‌های نورانی اسلام افزایش می‌دهد، بلکه موجب بی‌اعتمادی و سردی نسل جوان نسبت به ایمان می‌شود.

اکنون زمان آن رسیده است که با دیده گریان و دلی سرشار از عشق، پیمانی استوار با امام رضا (ع) ببندیم و رفتار رضوی را چراغ راه زندگی خود سازیم. با نگاهی متعالی به خویشان و تأکید بر صله رحم، می‌توانیم گام‌های مؤثری در جهت تحقق آموزه‌های اهل بیت برداریم و جامعه‌ای نورانی و متعالی بسازیم.

باشد که این راه پرپیچ و خم ما را به تجلی بهشت در جهان خاکی نزدیک‌تر سازد و سهمی در تحقق آرمان‌های بلند امامان معصوم به ما عطا فرماید.