روایت یک‌قرن از دلدادگی در حسینیه دختر آخوند بیرجند

به گزارش “پیام خاوران” سحرهای محرم در بیرجند، رنگ و بویی دیگر دارد؛ مخصوصاً در خانه‌ای قدیمی که در یکی از کوچه‌های آرام شهر آرمیده و هر سال با آغاز محرم، به زندگی برمی‌گردد. خانه‌ای که بیشتر از آن‌که دیوار و سقف داشته باشد، تاریخ و خاطره دارد. اینجا، «حسینیه دختر آخوند» است؛ جایی که بیش از یک قرن است، صدای زیارت عاشورا، روضه، سینه‌زنی و دعا از آن به گوش می‌رسد و مردم نسل به نسل، آمده‌اند تا نذر یک پدر و اخلاص یک دختر را زنده نگه دارند.

آغاز ماجرا؛ نذر پدری برای دختری اهل علم

بر اساس شواهد تاریخی، حدود یک قرن پیش روحانی وارسته‌ای در همین محله‌های بیرجند زندگی می‌کرد. او که دلبسته دخترش بود، نذر کرد که اگر فرزندش عاقبت‌به‌خیر شود، خانه‌اش را وقف برپایی مجلس روضه، دعا و ذکر اهل‌بیت کند. پدر نذر کرد و دختر، میراث‌دار شد. پس از درگذشت آن روحانی، دخترش این خانه را حفظ کرد و سنت پدر را ادامه داد.
سالیان سال گذشت و خانه‌ای که روزی مأمن خانواده‌ای کوچک بود، تبدیل شد به مأمن دل‌های عاشق؛ خانه‌ای که حالا همه آن را با نام «حسینیه دختر آخوند» می‌شناسند.

سحرگاهان محرم، بیداری دل‌ها

سیدعلی اصغری، امین موقوفه حسینیه، با نگاهی سرشار از احترام به گذشته می‌گوید: «اینجا همه‌چیز مثل گذشته است؛ ساده، صمیمی و بی‌تکلف. از چهار و نیم صبح، مردم با دل‌هایی بیدار به این خانه می‌آیند؛ زیارت عاشورا می‌خوانند، روضه گوش می‌دهند، سینه می‌زنند و در پایان صبحانه‌ای ساده در کنار هم می‌خورند.»
مراسم حسینیه از اول محرم آغاز می‌شود و تا یازدهم ادامه دارد. زمان‌بندی آن طوری انجام شده که کارمندان نیز بتوانند پیش از آغاز ساعت کاری، در مراسم شرکت کنند؛ همین موضوع، باعث شده تا مراسم با حضور پررنگ نسل‌های مختلف همراه باشد.

میراثی زنانه، اما مردمی

نام این حسینیه، تداعی‌کننده یاد بانویی است که علم، ایمان، و مسئولیت را به‌خوبی با هم آمیخت. دختری که نه‌تنها به نذر پدر وفادار ماند، بلکه با صبوری و درایت، خانه را وقف عزای حسین(ع) کرد. شاید نامی از او در تاریخ نیامده باشد، اما حسینیه‌ای که امروز به نام او شناخته می‌شود، سند روشنی‌ست از تأثیر زنانی که بی‌ادعا، تاریخ را ساخته‌اند.
اصغری می‌افزاید: «این حسینیه وقف عزاداری سیدالشهدا(ع) شده و تا امروز، همه هزینه‌های آن توسط مردم و خیرین تأمین می‌شود. بسیاری از خانواده‌ها به نیت والدین خود نذر دارند؛ یکی نان می‌آورد، دیگری چای، یکی آش می‌پزد و دیگری تنها با اشک و دعا حضور دارد.»

وقتی خانه، حسینیه می‌شود

حسینیه دختر آخوند، تنها یک مکان مذهبی نیست؛ یک نماد فرهنگی، یک سند زنده از پیوند دین و زندگی، سنت و اخلاص است. خانه‌ای که نه گنبد و گلدسته دارد، نه کتیبه و صحن‌های پر زرق و برق؛ اما هر گوشه‌اش لبریز از ایمان و نور است. در روزگار هیاهو و تجمل، این خانه گواهی‌ست بر سادگی بی‌ریایی که هنوز هم در قلب مردم زنده است.

جایی که زمان ایستاده است

اینجا، زمان ایستاده است. نه برای آن‌که چیزی از حرکت بازمانده، که برای آن‌که چیزی گم نشود: ایمان، اخلاص، نذر پدر و دعای دختر. حسینیه دختر آخوند، روایتی است زنده از دلدادگی خاموشی‌ناپذیر مردم بیرجند به عاشورا؛ روایتی که هر صبح محرم، از این خانه‌ تاریخی شنیده می‌شود؛ روایتی که نه با کلام، که با اشک و نذر، نسل به نسل جاری مانده است.

انتهای پیام/ ۲۵۷