عقیقه یا بیمه عمر نوزاد/اهمیت اطعام (غذا دادن)|قسمت پنجم

به گزارش ” پیام خاوران ” برای نمونه، می توان به مولا امیرمؤمنان ،حضرت فاطمه زهرای مهربان و فرزندان آنان امام حسن مجتبی و امام حسین، شهید کربلا اشاره کرد که در سه روز پیاپی افطاری خویش را به ترتیب به مسکین و یتیم و اسیری می دهند و تنها با آب، روزه ی خویش را باز می کنند.در کلام خانم رسولان آمده است: سائل – بینوا و ناداری که از کسی چیزی می خواهد- قاصد و پیام رسان پروردگار است. (بنابراین) کسی که چیزی به او بدهد در حقیقت به خداوند کمک کرده و چیزی بخشیده و هر کس وی را براند گویا دست رد به سینه ایزد زده است.

امیر مؤمنان امام علی (ع) نیز می فرماید: به کسی که اظهار ناداری و بی چیزی می کند، کمک کنید (حتی اگر چیزی ندارید، نگذارید دست خالی برگردد) اگر چه با دادن نصف خرما باشد و بینوا را اگر نزد شما آمده و نیز مستمندی را که شب به شما پناه آورده دریابید! چه بسا که او کسی را نداشته باشد و خداوند بخواهد به واسطه او به شما خیری برساند.

امام سجاد (ع) هم که شانه و پشت مبارکشان بر اثر بردن غذا برای نیازمندان پینه بسته بود می فرمودند: “بخششهای نهانی، سبب فروکش کردن خشم پروردگار می شود”.

بر این اساس است که می گوییم همه اطعامهای واجب و مستحب نظیر عقیقه که مورد بحث ماست، چنین اهمیت و حکمتی دارند.

از حضرت امام محمد باقر (ع) روایت شده که: مرد ثروتمندی از بنی اسرائیل، تنها یک پسر داشت که بسیار هم به او مهر می ورزید. هنگامی که پسر به سن ازدواج رسید دختر عمویش را به عقد وی درآورد پیش از عروسی و شب زفاف، در خواب دید که به او می گویند تنها پسرت به محض ورود به حجله عروسی، از دنیا خواهد رفت.

مرد با دیدن این خواب بسیار افسرده و غمگین شد اما به کسی چیزی نگفت و با وجود نگرانی، روی به درگاه خدا آورده و از او طلب خیر و خوبی می کرد. گاهی هم خودش را دلداری می داد که شاید آن رؤیا، شیطانی بوده است.

به هر حال، در شب عروسی منتظر ماند و هر لحظه منتظر شنیدن خبری ناگوار بود. امام صبح روز بعد پسرش را خوشحال و خندان و سپاسگزار حضرت پروردگار منّان دید.

شب بعد، همان کسی را که پیش تر در خواب دیده بود در عالم رؤیا دید که به او می گفت: از آن جا که پسرت به مسکینی نیکی کرده بود از وی رفع خطر شد.

روز بعد، مرد، از پسرش پرسید که تازگی چه کار خیری انجام داده، پسر پرسید: برای چه می پرسید؟ پدر ماجرا را تعریف کرد پسر گفت: در شب عروسی وقتی که همه شام می خوردند و رفتند و من نزد عروس رفتم ناگهان صدای مستمندی را پشت در حیاط شنیدم که می گفت: ای اهل خانه، از آنچه خداوند روزی شما کرده به من هم بدهید. برخاستم، رفتم دست او را گرفتم و به درون خانه آوردم، سپس از غذاهایی که مانده بود برایش آوردم هنگامی که سیر شد و می خواست برود از وی پرسیدم که زن و بچه هم دارد یا نه، چون پاسخش مثبت بود، به او گفتم هر چه می خواهی از این غذاها برای آنها هم ببر. وقتی او رفت من هم نزد همسرم بازگشتم. پدر تازه داماد که بسیار خرسند بود دوباره لب به ثنا و شکر خدا گشود.

همچنین، یک بار، حضرت امام محمد باقر (ع) به کنیز خود فرمودند: سائل را رد نکنید… برخی از کسانی که در آنجا بودند گفتند: آخر ممکن است کسانی استحقاق کمک را نداشته باشند امام فرمودند: “از ترس آن که مبادا به مستحقی پاسخ رد داده و دچار بلایی شوید که بر سر حضرت یعقوب آمد!”.

حاضران پرسیدند: مگر آن ماجرا چه بوده است. امام (ع) فرمودند: “یکی از پیامبران خدا که نباید خویشتن را معرفی کرده و اهتمامی به امور دنیوی داشته باشد بر اثر فشار گرسنگی به در خانه های پیامبران و نیکوکاران می رفت و به اندازه سد جوع و رفع گرسنگی از آنان چیزی می گرفت، اما هرگز به سراغ مردم دیگر نمی رفت.

او، شبی به در خانه حضرت یعقوب رفت و مدت زیادی آنجا ماند. چون کسی به وی توجه نکرد به ناچار اظهار گرسنگی و درخواست خوراکی کرد. اما خانواده حضرت یعقوب ایشان را از یاد برده و کمکی به وی نکردند. سرانجام آن پیامبر بر اثر گرسنگی بی هوش شده و بر زمین افتاد. برخی از عابران به ایشان کمک کرده و پس از به هوش آوردن وی، غذایش دادند و رفتند.

همان شب، جناب یعقوب در خواب دید که به ایشان می گویند: پیامبر محترم و بزرگواری مدتی طولانی با گرسنگی پشت درخانه شما ماند و به دلیل بی توجهی شما و افراد خانواده به آن وضع دلخراش افتاد. در حالی که آن شب شما از روزی فراوان خداوند بهره مند بودید. اکنون شما دچار گرفتاری خواهی شد تا دیگران عبرت بگیرند.

صبح روز بعد، حضرت یعقوب ترسان و لرزان داستان به چاه انداختن یوسف عزیزش را توسط برادران و ماجرای فراق و گریه و نابینایی خویش را برای اطرافیان و نزدیکان بازگو کرد”.

بنابراین، بار دیگر سفارش می کنیم که خوانندگان عزیز در انجام اموری همچون عقیقه سهل انگاری و مسامحه نکنند و از برکات آن بهره مند شوند.

اهمیت غذا دادن به مؤمنان به اندازه ای است که امام رضا (ع) می فرماید: زمانی که مؤمنان و بندگان خدا، بر سر سفره اطعام هستند جزو عمرشان به حساب نمی آید.

همچنین ایشان می فرمایند: هر چند به مصداق آیه شریفه “کلوا واشربوا و لاتسرفوا… (اعراف آیه ۳۱) اسراف و زیاده روی حرام است و خداوند اسراف کاران را دوست نمی دارد، در اطعام نه تنها حرام نیست بلکه پسندیده هم هست. آنگاه افزودند: “اگر بدانم برای غذایی هزار درهم هزینه می شود و تنها یک نفر شیعه از آن غذا می خورد و سیر می شود، آن را اسراف و زیاده روی نمی دانم.

امام صادق (ع) هم می فرمایند: “سه چیز سبب رستگاری و نجات از (آتش جهنم) است: غذا دادن به دیگران، سلام کردن به همگان و به جا آوردن نماز شب در حالی که انسانها همه در خواب نازند”.

 ادامه دارد…

 منبع:کتاب عقیقه یا بیمه عمر نوزاد – نوشته شیخ محمود ارگانی بهبهانی حائری – چاپ اول ۱۳۸۹ – مؤسسه به نشر