یادداشت| بی مهری به کتاب‌های مهجور مانده در کنج خانه

به گزارش “پیام خاوران”، به خاطر دارم زمانی که دانشجو بودم استادانم برای تحقیقات دانشجویی و پایان‌نامه‌های دانشجویی نشانی کتابخانه استاد سعیدی خیابان شهدا را می‌دادند و می‌گفتند می‌توانید منابع این درس را در این کتابخانه پیدا کنید من و دوستانم برای انجام تحقیق به کتابخانه می‌رفتیم و در بین قفسه‌ها می‌گشتیم و کتاب‌ها را با عناوین مختلف مرور می‌کردیم! آن زمان که بیرجند محدودیت زیادی در حوزه کتاب و منابع درسی داشت، گشتن در بین کتاب‌ها و مجلات لذتی وصف ناشدنی داشت. در بین کتاب‌های کتابخانه غرق می‌شدیم و  آنها را ورق می‌زدیم و در سکوت سالن مطالعه از منابع برای تحقیقات دانشجویی استفاده می‌کردیم و گاهی آنقدر منابع را زیر و رو کرده‌ بودیم که چشم بسته محل کتاب‌ها در قفسه را می‌دانستیم و بدون گشتن آنها را برداشته و استفاده می‌کردیم. آدرس کتاب‌ها هم جالب بود! هشت فا یک، چهار فا سه، ردیف 220. کتاب‌های رمان بیشترین درخواست را داشتند. هنوز اینترنت مثل امروز همه جا سیطره نداشت و تحقیق دانشجویی هم اصالت داشت. کلاس‌های درس واقعی بود. استادان و دانشجویان پای ثابت کتابخانه‌ها بودند و هنوز هم دانایی کسی را برنداشته بود. اما امروز دانشجویان و دانش آموزان کمتر از منابع کاغذی و کتاب استفاده می‌کنند فقط با یک جستجوی ساده در اینترنت  لیستی از منابع داخلی و خارجی پیدا می‌شود و نیازی به آن همه کاوش و تلاش نیست!

امروز در گوشه و کنار هر خانه‌ای، کتاب‌هایی به چشم می‌خورند که سال‌ها در آن گوشه دنج جا خوش کرده و جزئی از اسباب و اثاثیه خانه به شمار رفته‌اند. این کتابها، از بس دست نخورده و یکجا مانده‌اند، گردی از غبار چهره آنها را مندرس کرده و رنگ آنها را پرانده است. بی مهری به کتاب‌های مهجور مانده در کنج خانه بسیار زیاد است. برخی کتاب‌ها خوانده شده و در لابلای کتاب‌های دیگر جا خوش کرده است. گاهی هم  آنقدر خاطرات شیرین و خوش در لابلای سطور این کتاب‌ها رسوب کرده که آدم  دلش نمی‌آید آنها را از جایشان تکان داده یا از خود دور کند. ضمن اینکه، دیگر وقت و انگیزه خواندن مجدد آنها را ندارد.

بی شک ترویج فرهنگ کتاب خوانی، به عنوان یکی از بارزترین جلوه‌های فرهنگی، ضرورتی اجتناب ناپذیر در جامعه امروزی است و در استانی مثل خراسان جنوبی با پیشینه غنی ادبی، این اصل از اهمیتی دوچندان برخوردار است. گاهی وقتها که از برخی دانشجویان و استادان می‌شنوم که با وجود توسعه وب سایت‌های مختلف، چه نیازی به کتابخانه است شگفت زده می‌شوم. اگر این حرف از زبان یک فردی که فاقد آگاهی لازم باشد بیان شود بر او حرجی نیست ولی وقتی قشر دانشگاهی و پژوهشگر جامعه چنین دیدگاهی داشته باشند باید بانگ افسوس سرداد.

چقدر نیکوست که در درجه اول خودمان، سپس فرزندان و دانشجویانمان را از این تصور که در دنیای صفر و یک وب، دیگر نیازی به کتابخانه نیست رهایی بخشیم و دانشجویان و فرزندانمان را به کتابخانه‌ها ببریم.

سعی کنیم منابع اصیل و کافی در اختیار آنها بگذاریم. کتابداران و مسئولان وظیفه دارند با بهره‌گیری از دانش روز جوانان را با کتاب و کتابخانه آشتی دهند. یادمان باشد باید هر روزمان روز کتاب باشد.

نسرین کاری

انتهای پیام/ 107