ناقوس بیداری در کویر خاموش

به گزارش ” پیام خاوران ” در این میان، نام زنده‌یاد استاد غلامحسین یوسفی ـ ملقب به ناقوس ـ در میان فرهیختگان خراسان جنوبی چون نگینی می‌درخشد. شاعری محلی، اما جهانی در اندیشه؛ مردی از دل کویر، اما پرآوازه در سادگی و صداقت بیان.

استاد یوسفی در شهر خوسف زاده شد؛ دیاری که هنوز هم بوی نان تنوری و خاک باران‌خورده‌اش، در اشعار او جاری‌ست. از همان آغاز، گویش خوسفی و فرهنگ بومی، الهام‌بخش زبان شعری او شد؛ زبانی که نه‌تنها برای خنداندن، بلکه برای اندیشاندن بود. او طنز را ابزاری برای تامل و نقد می‌دانست، نه صرفاً وسیله‌ای برای سرگرمی.

اشعار او سرشار از واژگان اصیل محلی، ضرب‌المثل‌های کهن، آداب فراموش‌شده و روایت‌هایی از رنج و شادی مردم کویر است. درونمایه آثارش، آینه‌ای است از جامعه‌ای که در دل سنت، با نوگرایی سر سازگاری داشت. همین ویژگی‌ها او را از سایر شاعران محلی متمایز می‌سازد؛ چرا که یوسفی نه فقط یک شاعر، بلکه یک راوی فرهنگی بود.

لقب ناقوس که او برای خود برگزیده بود، خود گواهی است بر رسالتی که بر دوش داشت: بیدارگری، هشدار، و زنگی که پیش از خاموشی به صدا درآید. در زمانه‌ای که زبان‌های محلی زیر سایه بی‌مهری و فراموشی قرار گرفته‌اند، میراث امثال یوسفی، به‌سان چراغی است در دل تاریکی، راه را نشان می‌دهد و ریشه‌ها را زنده نگاه می‌دارد.

او در طول حیات خویش، افزون بر سرودن اشعار، در گردآوری اصطلاحات و روایت‌های بومی نیز کوشید و تلاش کرد تا زبان مادری‌اش را از خطر فراموشی نجات دهد. امروز، دست‌نوشته‌ها، آثار و حافظه شفاهی از او، گنجینه‌ای است بی‌بدیل برای پژوهشگران فرهنگ عامه و دوستداران ادبیات بومی.

یاد و خاطره این شاعر نیک‌سرشت و فرهنگ‌دوست، گرامی باد.بی‌تردید، ناقوس صدای خود را زده است؛ اکنون نوبت ماست که پژواک آن را در دل و زبان خویش زنده نگه داریم.

روحش شاد و یادش همواره روشن.

انتهای پیام/