پای صحبت قاسم بچه مهندس بازیگر بیرجندی سریال رمضانی شبکه 2: من نوعی از لباس محلی استان را پوشیدم که ثبت شده است

محمود خسرومنش (قاسم) بازیگر جوانی است که در اولین قسمت های سریال با لباس محلی دیده و در قسمت های اخیر هم عباس علی نورایی (دایی) با لباس محلی در سریال حاضر شده است.

صرف نظر از دیدگاه های متفاوت و نقدهای وارد شده بر اجراها، حضور دو بازیگر بیرجندی در سریالی را که از شبکه ملی روی آنتن است و کمتر اتفاق می افتد ، می توان اتفاقی خوشایند دانست و با لحاظ مشکلاتی که جوانی بیرجندی برای 9 ماه بازی در این سریال تحمل کرده است می توان برای راه یابی هنرمندان استان به عرصه سینما و تلویزیون بهتر و بیشتر برنامه ریزی کرد. خسرومنش از روزهای حضور در این سریال می گوید.

از محضر استادانی چون حسین عباس زاده، مهدی حسینی و محمد براتی بهره بردم و در حدود 10تئاتر جدی روی صحنه رفتم. سال 88 به دلیل سربازی در کارم وقفه افتاد اما پس از آن و به ویژه از سال 95 به بعد با نقش اصلی عروسک گردانی و تئاتر صحنه به طور جدی فعالیت را شروع کردم. البته در جشنواره ای شرکت نکردم و زمانی که می خواستم این کار را انجام دهم گروه تئاتر آماده نبود.

از طریق یک فراخوان در تهران اعلام شد که بازیگر شهرستانی با لهجه و لباس محلی می خواهند که من هم یک اجرا با لباس و لهجه محلی فرستادم که مورد پذیرش قرار گرفت و پس از تست دادن، برای بازی انتخاب شدم.

با لباس محلی برای تست دادن نرفتم بلکه کارگردان تحقیق کرده بود که لباس محلی عشایر بهلولی ثبت شده است و برای پوشیدن آن برنامه ریزی کرد. البته خیلی کم آن را پوشیدم ولی آقای نورایی در سریال تمام نقش های خود را با لباس محلی اجرا می کند. سوالم از مردم این است که وقتی در تعطیلات نوروزی هر روز، رقص محلی را با همان لباس در باغ اکبریه می بینند چرا از آن گله نمی کنند؟ به نظرم این حرف هدایت شده است در حالی که من نوعی از لباس محلی استان را پوشیدم که ثبت شده است. لباس محلی برای رفت و آمد مسیر و در قسمت اول با هدف معرفی نماد فرهنگی بود که براساس تحقیقات انتخاب شد و نویسنده می خواست جوانی شهرستانی با لباس و لهجه محلی، سختی کشیده، غیرتی و تعصبی این نقش را بازی کند.

چون در استان های دیگر نقش اجرا شده بیشتر با لباس محلی بوده است اما لباس محلی این جا با این که ثبت شده کمتر پذیرفته شده است در حالی که آقای نورایی تمام نقش هایش با لباس محلی است. به نظرم پوشش یک نماد و نویسنده درباره آن تحقیق کرده است.

لهجه محلی فقط در قسمت های اول بود و کارگردان نظر داد که سریال برای همه مردم کشور است و آن ها با لهجه بیرجندی آشنایی ندارند و همه واژه ها را متوجه نمی شوند بنابراین بعد از آن باید به گونه ای صحبت می کردم که همه مردم متوجه شوند و چون چهار سال از زمان دانشجویی ام می گذشت لهجه ام به فارسی تغییر کرد.

 بیشتر صحبت ها بر اساس نظر کارگردان و فیلم نامه بود البته برخی واژه ها مانند (( اَتِش گیری یا به دِر ری» را خودم به کار بردم.

نقش را کارگردان تعیین کرده بود. جوانی شهرستانی، کمی عصبی و غیرتی که پس از اولین اجرا چون به شخصیت مورد نظر کارگردان نزیک بود انتخاب شدم. فیلم برداری 9 ماه و تا آخر اسفند طول کشید. کارگردان می خواست جوانی سختی کشیده و شهرستانی را نمایش دهد. نویسنده چند ماه قبل از اجرای فیلم نامه آن را تنظیم و ویراستاری و درباره اش تحقیق می کند تا به مرحله اجرا برسد. برخی حساسیت ها درخصوص لهجه و لباس محلی قابل قبول نیست و گرنه سریال هایی مانند نون خ یا پایتخت که با لهجه محلی است هم باید با انتقاد مواجه می شد. قرار نبود سریال در ماه رمضان پخش شود اما به دلیل شرایط پیش آمده پخش آن جلو افتاد وگرنه قرار بود دی روی آنتن برود.

چند علت دارد، یکی نداشتن مکان اسکان در تهران است. چند بار برای اجرا در نقش هایی پذیرفته شدم اما به دلیل نداشتن اسکان موفق به بازی نشدم. از طرف دیگر به علت شهرستانی بودن باید کلاس و دوره گروهی معتبر را بگذرانیم که آن هم هزینه زیادی می خواهد و یک علت دیگر هم نداشتن رابط و واسطه برای نقش گرفتن است. این دلایل باعث می شود هنرمندان شهرستانی کمتر دیده شوند و وقتی جوانی با لباس محلی نقشی بازی می کند برخوردهای خوبی نمی بیند.

به یقین نقش و اجراهای زیاد در بروز توانمندی بازیگر موثر اما تولید فیلم و سریال در استان کم است و کیفیت زیادی هم ندارد و هنرمندی که فقط در بیرجند دیده می شود به دلیل دوری از مرکز، از پیشرفت و اجراهای کشوری محروم می ماند.

بازی کنار بزرگان تئاتر را دوست دارم اما بازی در کنار هنرمندی مانند ثریا قاسمی، عشق و صفای دیگری برای من داشت بانوی مهربانی که حتی برای تئاتر زال سپید مو در بیرجند هم تبلیغ کرد. بازی کنار او تجربه خوبی بود که حتی اندیشه پیگیری برای دوره آموزشی را هم به ذهنم آورد. دوست دارم کنار بزرگانی مثل پرویز پرستویی، علی نصیریان، گوهر خیر اندیش و … شاگردی کنم و از تجربه های ارزشمند آن ها بهره مند شوم چرا که هر کدام توانایی، مهارت و تجربه خاص خود را دارند.