روابط‌عمومی، مرغ عزا و عروسی

پیش از آنکه سالن اجتماعات پر شود شما می‌بایست نخستین فردی باشید که سیستم صوتی، سرمایشی و گرمایش را در سالن چک کنید. شما نخستین فردی هستید که جایگاه میهمانان را تعیین کرده و لوازم مورد نیاز را مهیا می‌کنید.

شما نخستین فردی هستید که دعوت از رسانه ها را باید انجام دهید.

عکاس و تصویربردار را انتخاب کنید و یک به یک کارها را نظم بخشیده، سین برنامه ها را نوشته و همه چیز را کنترل نهایی کنید.

مراسم با استرس ها کلید می‌خورد و شما مراقب هستید که نقصی پیدا نشود.

کسی زحمات شما را نمی بیند و استرس و اضطراب تان را درک نمی کند.

کسی نمی‌داند شما برای این برنامه چه کمبودها و مشکلاتی داشتید و انتظار دارند مراسم با بهترین کیفیت مطلوب به انجام رسد.

در حین سخنرانی، سخنران ناگاه صدای میکروفون و دستگاه صوت زوزه کوچکی می کشد و شما باید فی الفور برای رفع نقص اقدام کنید.

افرادی که در روابط‌عمومی کار کردند با این مصائب آشنایی دارند و می دانند چه ساعات پر اضطرابی را پشت سر می گذارند.

مراسم به انتها که می رسد همه سالن را ترک می کنند و کسی خدمات شما را نمی نگرد و یک خداقوت خشک خالی هم نثارتان نمی کند.

همه نشسته بر صندلی و شما مانند بادیگاردی ایستاده و تمام هوش و حواس شما به مراسم است.

اینها نه یک بار بلکه چندین بار روی می دهد و دریغ از نگاه مدیران به روابط‌عمومی!

هر نقص و ایرادی را متوجه شما می دانند و انگشت اشاره به طرف شماست.

ما سال ها این را تجربه کرده ایم و بالاخره آخرین نفری هستیم که سالن را ترک کرده و چراغ آن را خاموش می کنیم.

سر روابط‌عمومی‌ها را هم در عزا می برند و هم در عروسی!

تمام کاسه کوزه ها را بر سر شما می شکنند و خستگی را بر تن تان می نشانند.

گویی دیواری کوتاه تر از روابط‌عمومی پیدا نمی کنند.

به یاد دارم روزی مدیر دستگاه مرا به اتاق کار خود فرا خواند سپس لپ‌تاپ را باز کرد و عکسی نشانم داد که در این عکس در کنار مهمان برنامه موقع شات زدن چشمانش بسته مانده بود.

مرا زیر سوال برد که چرا موقع عکس گرفتن چشم‌های‌ام بسته ماند؟!

پس از مشاهده عکس, عرض کردم عکس را من نگرفتم و با قیافه حق به جانب گفت شما عکس گرفتی!

در جوابش گفتم اگر این عکس را من گرفتم پس چرا خودم در عکس هستم!!

فردی که عکس را گرفته بود مرا در حال عکس گرفتن در گوشه کادر قرار داده بود و جالب اینکه مدیر مدعی متوجه نشد که چنین چیزی ممکن نیست که خود عکاس هم در حین عکاسی عکس او بیفتد!؛

نتیجه این که مدیر دستگاه حتی به‌خاطر این خبط و اشتباه فاحش خود حاضر به عذرخواهی هم نشد!!!

ما در روابط‌عمومی همواره در منظر و نگاه منفی برخی مدیرانی هستیم که تشخیص‌شان در حد همین گفتاری که نگاشته شد هستند و کمتر از ما تقدیر و بسیار ما را نکوهش می کنند.

در روابط‌عمومی ایرانی این قبیل مسائل بسیار دیده شده است و در گفت و گوهایی دوستانه این خاطرات و تجربیات گفته شده است.

افرادی که در این شغل و حرفه در سازمان ها مشغول فعالیت هستند هیچگاه این استرس ها و اضطراب های آنان مورد توجه قرار نمی گیرد.

منبع : شارا

غلامرضا شمس ناتری –