طی کردن کیلومتر‌ها مسیر برای رسیدن به مدرسه آن هم در روستا‌های مرزی و دورافتاده حکایت ادامه تحصیل دانش‌آموزان برخی از روستاهاست.

دانش‌آموزانی که به دلیل جمعیت کم روستا، مدرسه‌ای برایشان ساخته نشده است و به همین دلیل برای رسیدن به مدرسه در روستا‌های مجاور باید هر روز مسافت طولانی را طی کنند؛ مسافتی چند کیلومتری که به دلیل نبود سرویس رفت و آمد باید پیاده طی شود.

در برخی مناطق، دانش‌آموزان به شوق درس خواندن در برف و باران با پای پیاده و از کنار جاده برای رسیدن به مدرسه گام برمی‌دارند و گاهی نیز به دلیل مسافت طولانی مسیر، تنها مدرسه شبانه روزی منطقه را انتخاب کنند.

برای دیدن آخرین وضعیت این روستای مرزی راهی منطقه شدیم تا مشکلات را از زبان اهالی و دانش آموزان بشنویم.

درس خواندن با چاشنی محرومیت

یکی از دانش آموزان پسر روستای کلاته علی می‌گوید: اینجا ۲۵ دانش آموز دارد و فقط تا کلاس ششم مدرسه داریم و برای رفتن به دبیرستان با پای پیاده باید حدود ۲ ساعت راه برویم.

یکی از دختران روستا هم مسافت ۲ ساعته تا دبیرستان را تأیید کرد و گفت: با توجه به اینکه اغلب مردم روستا کشاورز هستند، امکان اینکه مدام در این راه ما را همراهی کنند، وجود ندارد.

یکی دیگر از دانش آموزان از خاطره بد خود از مسیر می‌گوید: در طی این مسیر گاهی ممکن است حیوان وحشی به ما حمله کند یا به دلیل سرمای استخوان سوز منطقه، دست‌های ما یخ بزند و نتوانیم ادامه مسیر دهیم.

۲۵ دانش آموز تنها با یک گوشی!

تقریباً دو سالی می‌شود با آمدن کرونا، آموزش‌ها مجازی شده و حالا گرفتاری‌های تحصیل و غصه نبود گوشی هم به دغدغه‌های دانش آموزان اضافه شده است.

چند روزی مانده به شروع سال تحصیلی، بیشتر دانش آموزان این روستا نگرانند؛ آن‌ها می‌گویند: در این روستا ۲۵ دانش آموز با یک گوشی هوشمند کار می‌کنند و همیشه نگران خراب شدن این یک گوشی هستیم.

الیاس با چشمانی اشک بار می‌گوید: کاش مسئولان کمی به فکر ما باشند تا غیر از تحصیل، نگران موضوعات دیگر نباشیم.

محمد هم دانش آموز کلاس دوازدهم روستای کلاته علی است، او می‌گوید: در روستای ما پوشش اینترنت بسیار ضعیف است و مجبوریم برای دانلود فایل‌های آموزشی به ارتفاعات روستا و مناطقی که پوشش آنتن اینترنت وجود دارد برویم.

از روستای کلاته علی مسیر را به سمت روستا‌های همجوار ادامه دادیم؛ در روستای علی آباد هم دانش آموزان دغدغه نبود مدرسه در مقطع متوسطه دوم را داشتند.

علی از دانش آموزان مقطع متوسطه این روستا می‌گوید: روستای ما هم تا کلاس ششم بیشتر ندارد و ما مجبوریم برای برای رفتن به مدرسه یک و نیم ساعت با پای پیاده تا شهر طبس مسینا راه برویم.

او دندان شکسته اش را به ما نشان و ادامه می‌دهد: دندان من در همین مسیر بر اثر تصادف شکسته و کج شده است.

پس از شنیدن دغدغه‌های این دانش آموزان، راهی روستای محمد آباد در فاصله ۴ کیلومتری روستای کلاته علی شدیم؛ آن جا هم دانش آموزان دردشان مشترک بود و از نبود مدرسه در مقاطع بالاتر (متوسطه) می‌گفتند.

گوشی‌های بدون استفاده را به دانش آموزان نیازمند هدیه دهید

قصه مدارس روستا‌های مرزی حالا با مهمانی ناخوانده گره خورده است؛ کرونا و دردسر‌های آموزش مجازی را هم باید حالا به دغدغه‌های دانش آموزان اضافه کرد.

در شهر که تکلیف دانش آموزان روشن است؛ آن‌ها یا خودشان گوشی دارند یا پدر، مادر و یا خواهر و برادر گوشی خود را به آن‌ها می‌دهند تا از درس عقب نمانند، اما اینجا در روستا‌های محروم و مرزی دانش آموزان همچنان بلاتکلیفند.

اکبری آموزگار مقطع دبستان روستای کلاته علی می‌گوید: آموزش حضوری بر هر آموزشی اولویت دارد، اما هیچ اجباری برای حضور دانش آموز در کلاس نیست و انتظار می‌رود علاوه بر مسئولان، خیران نیز در تهیه تجهیزات هوشمند سهیم باشند و حتی می‌توانند گوشی‌های بدون استفاده خود را به این دانش آموزان هدیه دهند.

دانش آموزان ۱۰ روستا چشم انتظار حمایت مسئولان و خیران

دانش آموزان ۱۰ روستای کلاته علی، علی آباد، محمد آباد، دستگرد، اسلام شهر، جمال آباد، احمد آباد، فیض آباد، کلاته ذکری و خرمک شهرستان مرزی درمیان حالا چشم انتظار همت مسئولان و حمایت خیران هستند تا اندکی از دغدغه‌های تحصیل و امکانات آموزشی آن ها کاسته شود.

در محدوده این ۱۰ روستا بیش از ۵۰۰ دانش آموز در دو دبستان و ۸ مدرسه متوسطه اول درس می‌خوانند و برای تحصیل در مقطع متوسطه دوم مجبورند پیاده راهی شهر طبس مسینا شوند.

حضور معاون توسعه مدیریت و پشتیبانی اداره آموزش و پرورش شهرستان درمیان در روستای کلاته علی، دانش آموزان را کمی دلگرم به آینده کرد.

نصری معاون توسعه مدیریت و پشتیبانی آموزش و پرورش درمیان در جمع دانش آموزان روستا حاضر می‌شود و می‌گوید: یکی از دلایل نبود مقاطع تحصیلی بالاتر در این روستا و روستا‌های همجوار به حد نصاب نرسیدن دانش آموزان در این مقاطع است.

او بیان می‌کند: تعداد دانش آموزان حوزه طبس مسینا ۲ هزار و ۴۷۵ نفر است که دانش آموزان ۳ روستا در ۳ کانکس درس می‌خوانند و این حوزه ۲۲ دبستان، ۶ دبیرستان دوره اول و ۵ دبیرستان دوره دوم دارد.

معاون توسعه مدیریت و پشتیبانی آموزش و پرورش شهرستان درمیان در خصوص اختصاص سرویس مدارس به دانش آموزان این روستا‌ها نیز می‌گوید: سرویس مدارس به دانش آموزان تعلق نمی‌گیرد، چون هم تعداد دانش آموزان کم است و هم سرفصل اعتبارات برای سرویس دهی نداریم و در این موضوع نیازمند حمایت خیران هستیم.

نصری بیان می‌کند: دانش آموزان تا اولین مدرسه شبانه روزی ۳۰ کیلومتر را باید طی کنند.

او با قدردانی از کمک‌های خیران برای ساخت مدرسه و تجهیز آن‌ها می‌گوید: ما همچنان نیازمند کمک خیران در عرصه‌های تجهیز مدارس و وسایل کمک آموزشی به ویژه گوشی و تبلت دانش آموزی هستیم تا آن‌ها از درس و مدرسه عقب نمانند.

سنگینی سایه کم آبی بر سر روستا‌های منطقه

جدای از مشکلات آموزشی در این روستاها، سایه کم آبی هم بر سر کلاته علی و روستا‌های همجوار سنگینی می‌کند.

کمتر کسی است که با سریال تکراری خشکسالی و کم آبی آشنا نباشد، خشکسالی برخی نقاط را به شدت تحت تأثیر قرار داده است.

از دور گالن‌های خالی در کنار تانکر نمایان بود؛ نزدیک‌تر که شدم مردمی را در صف دیدم که ساعت‌ها منتظر بودند تا تانکر آبرسان بیاید و بلکه دو سه گالنی از آب را پُر و با آن سه روزشان را سپری کنند.

الهه ۱۳ ساله با اینکه درد داشت با من هم صحبت شد و گفت: خانم خبرنگار! صورت من و امثال بچه‌های این روستا در زیر این آفتاب سوزان سوخته است؛ لباس‌های کهنه تن من شاید گویای همه چیز باشد، اگر من حمام کنم قشنگ و زیبا می‌شوم، ولی اینجا خبری از آب آشامیدنی نیست و ما مجبوریم برای استفاده از آب مسافت زیادی راه طی کنیم.

یکی از زنان روستا هم که در حال ظرف شستن از آب تانکر‌ها بود گفت: تانکر‌ها پُر از آب‌های راکد است که مردم مجبور به استفاده از آن هستند، چرا که سهمیه روزانه ۱۵ لیتر جوابگوی مصارف آن‌ها نیست.

اومی گوید: ما حتی حمامی برای شستشوی خودمان نداریم و دچار مشکلات بهداشتی و پوستی شده ایم.

بعد از تماس‌ها و پیگیری‌های چند ساعته، بالاخره یکی از مسئولین اداره آب و فاضلاب شهرستان درمیان را به روستا آوردیم تا از نزدیک شاهد این مشکلات و پاسخگوی مردم باشد.

مصطفائی کارشناس بهره برداری امور آب و فاضلاب شهرستان درمیان می‌گوید: علت نبود شبکه آبرسانی در روستای کلاته علی، جمعیت زیر ۲۰ خانوار آن است و تا این جمعیت افزایش پیدا نکند نمی‌شود کاری کرد!

او بیان می‌کند: برای افزایش سرویس دهی تانکر آبرسان در این روستا اگر دهیاری به صورت مکتوب از ما تقاضا کند، برای افزایش تعداد سرویس‌های تانکر اقدام می‌کنیم.

با خودم فکر می‌کنم؛ یعنی تاکنون دهیاری روستا حواسش به نگارش تقاضای مکتوب نبوده؟ واقعاً حل مشکل بزرگ آن دختر کوچک و آرزویش برای استحمام مرتب، در پیچ و خم یک نامه ساده است؟ وقتی مشکل اینقدر آشکار و راهش اینقدر ساده است اصلا چه نیازی به نامه نگاری؟

آینده سازان مملکت را مجبور به ترک تحصیل نکنیم

دانش آموزان روستایی و عشایر همیشه باید با مشکلاتی همچون نبود مدرسه در مقاطع بالاتر و دوری مسافت این مدارس دست و پنجه نرم می کنند؛ اگر مدرسه در اطراف روستا یا حداقل ۲ کیلومتری باشد که باید خدا را شکر کرد، اما مصیبت زمانی شروع می‌شود که برخی دانش آموزان به دلیل دوری مسافتِ خانه تا مدرسه مجبورند قید درس و مدرسه را بزنند و ترک تحصیل کنند.

مصیبت‌های تحصیل دانش آموزان روستایی طبس مسینا در شهرستان مرزی درمیان تنها یک مشت از خروار مشکلات تحصیل دانش آموزان عشایری و روستایی خراسان جنوبی است.

صدای دانش آموزان دبیرستانی این ده دوازده روستای طبس مسینا هنوز در گوشم هست.

آینده تحصیل این آینده سازان چه می‌شود؟

گزارش سمیرا گنجی

منبع : باشگاه خبرنگاران جوان

انتهای پیام/