معلم؛ بازیگری ۳۰ ساله| حسین قربانی

به گزارش “پیام خاوران“، ۳۰ سال معلمی کم نیست، ۳۰ سال  قبل از ساعت ۶ صبح بیدار شدن و همزمان با آماده کردن صبحانه، آماده کردن وسایل و غذای کودکت، آرام و سروقت بیدار کردن بقیه اعضای خانواده و مهیا کردن اسباب کار روزانه  آنها و  راهی کردنشان!

و سپس جا گذاشتن تمام غصه‌ها و رنج ها و خستگی‌هایت در پشت در خانه!

تا دیر نشده تو هم باید راه بیفتی و  کودکت را به آغوش بکشی و با دیگر دستت ساک بچه و کیف خودت را و البته چادرت! را سفت بچسبی!

به مهد که رسیدی فرزند دلبندت را خواب آلود از خود جدا کنی و به غیر بسپاری

چه لحظه های جانکاهی! و سپس به آرامی اشک‌ها را  از گوشه چشمانت پاک کنی! آن هنگام که  دست  نوزادت را به سختی از یقه‌ات جدا می‌کنی!  “هیچ کس حال تو را نمی‌فهمد” !

به محض رسیدن به مدرسه (شهر یا روستا که ممکن بود بیش از ساعتی طول بکشد) !

باید لبخند را تمرین و صدایت را صاف می‌کردی و خم به  ابرو نمی‌آوردی !!

تا به دخترانی که با شوق صدایت می‌کنند جواب دهی و با صدای بلند بگویی صبح بخیر جااانم تو  هم خوبی؟

و با قدم برداشتن در حیاط پر از چاله  مدرسه آن را لبریز کنی از عطر حضورت، تا برداشتن گام‌های باصلابتت الگویی باشد برای شاگردانت !

باید با نشاط و پرانرژی وارد دفتر مدرسه  شوی تا حس کنجکاوی  همکارت، حال خراب درونت را فاش نکند ! بعد از احوالپرسی کردن با دیگر همکاران و ثبت  زمان حضورت ،  دفتر حضور و غیاب  به دست، راهی کلاس شوی.

طبقه  اول
طبقه  دوم
طبقه  سوم
اینجاست که  باید از جان مایه بگذاری! در کلاس قدم که می‌گذاری هم مادری، هم خواهر. هم معلمی و هم الگو و هم مونسی  و هم مرهم

دخترکانی که هرک دام از خانواده‌ای سر کلاس حاضر شده‌اند. یکی خوشحال، یکی غمگین، یکی بیمار، یکی رنجور، یکی افسرده، یکی گریان و یکی خندان.

دخترکانی که یکی  یتیم است و آن یکی فرزند طلاق، یکی تک فرزند است و آن یکی هم از شهری دیگر با فرهنگ متفاوت از این منطقه به اینجا آمده و آن یکی هم شاید از روستایی دورافتاده…

باید با آنها خندید، با آنها گریست و با آنها زندگی کرد. آری معلم یک بازیگر است. بازیگری که از جان و روح  خود مایه می‌گذارد.

معلمی که  تمام حال خراب خود را   پشت در کلاس رها می‌کند! او در کلاس مادر سی، چهل  دختر  می‌شود که هریک دنیایی  عجیب و غریب دارند !

تو باید مرهم شوی  بر زخم‌های حک شده بر رو ح و روانشان،  شاید دردهایشان را  التیام بخشی. باید  به مانند نور بتابی تا جهل و نادانی را از وجودشان بزدایی. تو باید سرتاپا نور شوی، بدرخشی با تلالو نورت سنگ وجود شاگردانت را صیقل دهی و بامحبت و آگاهی و دانایی همه را به مکتب درس خویش فرا خوانی و جان تشنگان حقیقت را سیراب کنی!

این پروسه حداقل ۳ بار در روز تکرار می‌شود و… سپس ۹ ماه درسال و سرانجام سی سال ..‌‌

سی سال می‌گذرد  می‌بینی خود خاکستر شده‌ای اما ققنوس‌ها از خاکسترت پرواز می‌کنند و بلندای آسمان را فتح  کرده‌اند
و چه شیرین است نظاره‌گر این پرواز بودن.

انتهای پیام/ ۱۰۲