پیدا شدن پیکر شهید بعد از 7 سال/ خوشحال شدن مادر از دیدن استخوان های فرزند

به گزارش پایگاه خبری “پیام خاوران“، علی کماچ خزاعی در سال 1346 در خانواده ای مستضعف و متدین به دنیا آمد، دوران کودکی را در دامان پرمهر والدین خود سپری کرد او از ابتدای نوجوانی علاقه زیادی به مسائل دینی داشت و از همان ابتدا کوشش فراوانی در انجام واجبات و ترک محرمات می کرد.

وی اکثر شب و روزها در بیابان مشغول دامپروری و کشاورزی بود و در کشت و زرع و برداشت محصول پا به پای پدرش بود و تلاش می کرد تا باری از دوش پر بردارد. همچنین در ابتدای سال 56 و قبل از پیروزی انقلاب اسلامی با اینکه در روستای محروم و دور افتاده ای زندگی می کرد (توت کری) اما کاملا از اخبار،اطلاعات و مسائل روز آگاه بوده و شور و شوق انقلابی در چهره اش نمایان بود.

تلاش برای روشنگری

با توجه به اینکه روستای محل سکونتش کوچک بود و برنامه های راهپیمایی وتظاهرات در آنجا کمتر صورت می گرفت این شهید بزرگوار همیشه کوشش می کرد به روستای درخش و روستاهای بزرگتر که در آنجا برنامه های انقلابی برگزار می شد مراجعه کند و در راهپیمایی ها،تظاهرات و اجتماعات آنها شرکت کند و پس از مراجعه به روستا تعدادی عکس و پوستر از امام خمینی(ره) و شهدایی که بدست ساواک و رژیم پهلوی به شهادت رسیده بودند همراه می آورد بین مردم تقسیم می کرد و به روشنگری آنها می پرداخت. پس از پیروزی انقلاب در کلیه برنامه های بسیج از جمله نظامی،عقیدتی و فرهنگی شرکت فعال داشت.

دلتنگ جبهه و محمود کاوه بود

این شهید پس از گذراندن دوره آموزش نظامی،از طریق بسیج به جبهه اعزام شد و در یکی از گردان های لشکر ویژه شهدا سازماندهی شد و در عملیات والفجر9 شرکت کرد و بعد از عملیات فوق و اتمام ماموریت به روستا برگشت اما آرام ننشست و همیشه اظهار می کرد دلم برای جبهه و محمود کاوه(فرمانده لشکر ویژه شهدا)تنگ شده است.

 پیدا شدن پیکر شهید پس از 7 سال

سرانجام در تاریخ 18 خرداد 1365 دوباره به جبهه اعزام شده و در همان لشکر ویژه شهدا سازماندهی شد و پس از سه ماه حضور در جبهه در تاریخ 12 شهریور سال1365 در عملیات کربلای2 در منطقه عملیاتی حاج عمران به شهادت رسید و پیکر پاکش پس از هفت سال پیدا شد و در زادگاهش روستای گسک به خاک سپرده شد.

و اما بیان خاطراتی از شهید، از زبان مادر شهید علی کماچ خزاعی.

در زمان نوجوانی علی در روستای توت کری زندگی می کردیم علی روزها با گوسفندها به بیابان می رفت و غروب که برمی گشت بلافاصله به کارهای انقلابی مشغول می شد. زمانی که به جبهه رفت و با شهید کاوه آشنا شد علاقه عجیبی به این شهید پیدا کرده بود بطوری که در یک نوبت که به مدت پانزده روز به مرخصی آمده بود در روز هفتم برای رفتن به جبهه بیقراری می کرد و می گفت دلم برای محمود کاوه خیلی تنگ شده است،پدرش گفت یعنی تو محمود کاوه را از پدر و مادرت بیشتر دوست داری؟ و علی گفت: “پدر عزیزم امروز روز نشستن در خانه نیست،امروز باید در جبهه ها حضور پیدا کنیم و دِین خودمان را ادا کنیم”.

زمانی که خبر شهادتش را به ما دادند من و پدر شهید برای شناسایی پیکر فرزندمان به مشهد رفتیم و در معراج شهدا با پیکر شهدای زیادی روبرو شدیم پیکرهای مقدسی که بشدت سوخته بود و به همین علت شناسایی برای ما مشکل بود. در حال شناسایی پیکرها بودیم که یکی از آنها شبیه علی بود و خیلی سوخته بود هر چه تلاش کردم قبول کنم که این پیکر فرزندم است دلم راضی نشد و دست خالی از مشهد برگشتیم.

خوشحالی مادر از دیدن استخوان های فرزند

بعد از 7 سال در یکی از روزها در خانه بهداشت گسک روزنامه ای دیدم که در آن اسم شهید علی کماچ خزاعی نوشته شده بود.بعد از آن به بیرجند رفتیم و در آنجا ما را به ساختمانی بردند که چند تابوت شهید قرار داشت،روی یکی از تابوتها نوشته بود شهید علی کماچ خزاعی با دیدن این تابوت خیلی خوشحال شدم و وقتی استخوان های فرزنم را دیدم گویی همان استخوان ها با من صحبت می کرد.

و اما روز تشییع پیکر شهید بسیار سرد بود و برف می بارید خیلی نگران بودیم که چه جوری مراسم را برگزار کنیم در همان سرما و در فاصله دو کیلومتری روستای گسک با اصرار یکی از بستگان، پیکر شهید را از آمبولانس بیرون آورده و روی دست مردم قرار دادند در عین ناباوری دیدیم بارش برف قطع شده و هوا هم آفتابی شد و بعد از مراسم تشییع بلافاصله بارش برف شروع شد. یکی از فرماندهان سپاه استان در همان زمان در این رابطه گفت:”خدایی بودن کار شهدا را در روز تشییع پیکر شهید خزاعی به وضوح دیدم”.

انتهای پیام/ منبع: کانال کنگره دو هزار شهید خراسان جنوبی/ شهرستان درمیان