عجایبی از روستای آدم کوتوله‌ها در ماخونیک خراسان جنوبی

به گزارش “پیام خاوران”، ایران کشوری پهناور با جاذبه های گردشگری فراوان است که بسیاری از این جاذبه ها، شاید تاکنون به گوش کمتر کسی خورده باشد و افراد اندکی از وجود آنها با خبر باشند. مکان های دیدنی، که بی شک می توان با سفر به آنها، خاص ترین و منحصر به فرد ترین منظره ها را تماشا کرد و تجارب جدیدی را بدست آورد.

جاذبه هایی که اگر با آنها آشنا شویم، بی تردید، هرگز نیاز به خارج شدن از مرز های کشور پیدا نکرده و تنها اقدام به سفر در درون مرزها و خاک ایران پهناور خواهیم نمود.

در فاصله ۱۴۲ کیلومتری شهرستان بیرجند، استان خراسان جنوبی، روستایی قرار دارد که هفتمین روستای شگفت انگیز جهان بشمار می رود. این روستا یکی از جاذبه های دست ساز و تاریخی بشر بوده، که از حدود ۳۰۰ سال پیش به یادگار بر جای مانده است.

خصوصیت منحصر به فرد این روستا، وجود خانه هایی با سقف های کوتاه بوده و دلیل این موضوع هم که شاید اصلا آن را باور نکنید، وجود ساکنین کوتوله در روستای ماخونیک است. تمامی اهالی این روستا به طور کل کوتوله بوده و بلندترین فرد روستا، ۱ متر و ۴۰ سانت قد دارد و به اصطلاح عامیانه، به این روستا لی لی پوت نیز گفته می شود.

مردمان این روستا در حدود ۳۰۰ سال پیش، از افغانستان به این منطقه کوچ کرده و همچنان در آن زندگی می کنند.

معماری خانه های روستای ماخونیک، از هیچ گونه شکل هندسی خاصی پیروی نکرده و با این حال، باز هم معماری ویژه ای دارد، زیرا نصف خانه در زیر زمین ساخته شده تا در تابستان و زمستان از گزند گرما و سرما در امان باشد.

مردم ساکن در روستای ماخونیک از طبیعت در مقابل طبیعت استفاده کرده اند. در واقع آن ها با پناه بردن به قلب زمین توانسته اند مشکل گرمای طاقت فرسا یا سرمای آزاردهنده را حل کنند آن هم بدون اینکه قرار باشد از انرژی هایی نظیر برق یا گاز و … استفاده کنند. این امر در معماری تاریخی ایرانی به وفور دیده می شود.

ارتفاع خانه های این روستا که تمام از سنگ، چوب، هیزم و کاهگل ساخته شده، بین ۱ تا ۱ و نیم متر بوده و یک فرد عادی باید بصورت خم شده وارد این خانه ها شود.

یکی دیگر از دلایل معروفیت روستای ماخونیک، آداب و رسوم و فرهنگ مردمان این روستا بوده است؛ ساکنان این روستا تا ۵۰ سال پیش بطور کل، چای نمی نوشیدند، شکار نکرده و گوشت نمی خوردند و همچنین اهالی روستای ماخونیک تا کنون سیگار نکشیده و نمیکشند.

و این امر شگفت انگیز است. به جرأت می توان گفت روستای ماخونیک نمونه ی اعلای زندگی سالم به شمار می رود. به این ترتیب به نظر می رسد مردم این روستای جذاب و تماشایی خیلی کم به بیماری هایی که این روزها در شهرهای بزرگ رایج است مبتلا خواهند شد. این روستا می تواند نماد سلامت و زندگی سالم باشد.

یکی از دلایلی که مردم این روستا هنوز به همان اندازه قبل هستند، ازدواج فامیلی و نوع تغذیه آنها بوده که اخیرا با تغییر نوع تغذیه و استفاده از قطره های دارویی، قد آنها کمی بلند تر شده است. البته ازدواج فامیلی دلیل بسیار مهمی محسوب می شود چون با ازدواج فامیلی ژن های مشترک و مشابه مدام به نسل بعدی انتقال پیدا می کنند. بدون شک ژن های مشترک و متشابه ظاهر مشابه و هم شکل ایجاد می کند. از طرفی دیگر چون نوع زندگی و نوع تغذیه هم یکسان بوده، شباهت به اوج خودش رسیده است. چون ژن ها و محیط دو اصل اساسی هستند که در کنار هم ویژگی ها را شکل می دهند.

در این روستا، آثار تاریخی بسیاری نیز مانند؛ سنگ سیاه ماخونیک، بنای برج و قلعه، برج گل انجیر و منزل سرگردونی نادر مرده وجود دارد که به ارزش تاریخی و گردشگری این روستا افزوده و روزانه افراد بسیاری برای بازدید از این روستا به این منطقه سفر می کنند. روستای ماخونیک امروزه به عنوان یک روستای شگفت انگیز، هدف گردشگری بشمار می رود.

حال ماخونیک در استان خراسان جنوبی به یکی از مقاصد گردشگری تبدیل شده است. می‌توانید در سفر خود به این استان از روستای ماخونیک هم دیدن کنید. به نظر می‌رسد استان خراسان جنوبی در لیست مقاصد گردشگری ایران بسیار ناشناخته مانده است که قطعا ارزش سفر کردن و ماجراجویی را دارد.

روستای ماخونیک با پیشینه کهن، معماری جالب، فرهنگ خاص و… به اندازه کافی جذابیت دارد که گردشگران را برای سفر تشویق کنند. گفته می‌شود برخی بقایایی که از گورستان کهن روستا به دست آمده، نشان می‌دهد میانگین قد اهالی روستا کوتا‌ه‌تر از عصر حاضر بوده است. ساکنان روستا با ازدواج‌های فامیلی و محدویت در مواد غذایی، کوتاه قد باقی‌ مانده بودند. در حال حاضر دامنه ازدواج‌های غیر فامیلی افزایش یافته و تنوع غذایی رو به بهبود می‌باشد. به این ترتیب میانگین قد افراد در دهه‌های اخیر افزایش پیدا کرده است. امیدواریم با حمایت بیشتر مسئولان و گردشگران، این روستا به گردشگران بیشتری معرفی شود.

منبه: نبض بازار

انتهای پیام/ ۱۰۲