سوگنامه‌ای برای جوهره خبر| به یاد مرد ارتباطات ایران

به گزارش پیام خاوران، آن روزها که در دبیرستان بیرجند درس می‌خواند، می‌خواست معلم شود. همان شغل پدر، خاله و دایی‌هایش .زمانى که لیسانس حقوق را از دانشگاه علامه گرفت و بعدها دکترا، چون به ۲۵ سال نرسیده بود نتوانست پروانه وکالت بگیرد. پس به حوزه روزنامه‌نگاری کشیده شد، با ترجمه سرمقاله فرانسوى روزنامه «لوموند» براى کیهان، اول به‌عنوان مترجم و بعدها دبیر سرویس بین‌الملل سال ۱۳۳۶ . آن موقع دیگر پروانه وکالت را در کشوى میز داشت اما، حقوق وکالت به او نمی‌ساخت، هرچند کارت خود را هرسال تمدید می‌کند: «دوست نداشتم کارى انجام دهم و به خاطرش پول بگیرم. معلمى فرق دارد»»

مدیر وقت روزنامه کیهان و استاد حقوق جزایى معتمدنژاد در دانشگاه تهران، صبح‌ها ساعت چهار و نیم مقابل منزل او بود تا روزنامه…

۱۴آذرماه ۹۲ روزی که سخت و تلخ گذشت. آن قدر که نه تنها تهران بلکه کل ایران گویی  دلش سخت گرفته بود و مدام می‌بارید. وقتی رسانه ها تیتر از پرکشیدن پدر علم ارتباطات را زدند،نه تنها آسمان بلکه چشمان رسانه ای های کشور هم بارانی شد.

وقتی خبر رسید که برای همیشه چشم فروبسته‌ای. باور کن استاد، دل من آن لحظه به اندازه همه آسمان تهران نه بلکه به اندازه آسمان ایران گرفت و بغض بی‌امان بر شانه‌های شهر ترکید. در میان قطرات اشک، گویی خودم را بارها ملامت کردم که ای کاش به عنوان یک رسانه  و یک همشهری بیش از پیش تو را می شناختم و ملامتهایی که خود و دوستانم را کردم،هرچند هنوز باورش برایم سخت بود چرا که مردی که بیش از نیم قرن در حوزه رسانه به کار و تلاش عملی و علمی پرداخت و با کوله باری مملو از افتخار از این جهان کوچید.

بهار زندگی پربار و باوقار استاد “معتمد نژاد” بعد از گره خوردن به یک تابستان طولانی از تب و تاب بیماری و خانه نشینی، در ایستگاه پائیز نود و دو ایستاد و روح همیشه آرام این مرد نازنین، در چهاردهم آذرماه برای همیشه آسمانی شد.

معتمدنژاد، دانشمندی فاضل بود و بی کم و کاست تجلی فضیلتِ اهل قلم و روزنامه نگاری بشمار می رفت. او را که پدر علم ارتباطات ایران است باید از بنیانگذاران بسیاری از رشته های علمی و انجمن های تخصصی در حوزه های مختلف ارتباطات، روزنامه نگاری، حقوق و اخلاق حرفه ای و جامعه ی اطلاعاتی در بیش از ۵ دهه اخیر به شمار آورد.

به راستی بنیانگذاری رشته ارتباطات در ایران و گسترش آن از یك سو و تواضع و فروتنی از سوی دیگر از مرحوم دكتر كاظم معتمد نژاد شخصیتی ممتاز و ماندگار به یادگار گذاشت. در میان همه صحبتهای شاگردانش آنچه بیش از همه مرا متحیر ساخته است آنکه می گفت: خبر داغ آنست که اندیشه ها را برانگیزد نه احساس ها را و خبر ویژه باید مفید ترین آن باشد نه پرغوغاترین آنها. معتقد بود تنها، روزنامه ای که می خواهد با تلویزیون رقابت کند، عکسهایش بر حرفهایش می چربد و می گفت: دو نوع روزنامه را از هم تفکیک می کنم، دیدنی و خواندنی…

او شیوه های جنجالی را از شیوه های ناپسند روزنامه نگاری می دانست و در برابر کلماتی که کشنده اند و مثل قاتل عمل می کنند، می گفت: لحن مطالب روزنامه نگاران باید همیشه آرامش بخش باشد. در مقابل دیدگاه “تائوته چینگ” که معتقد بود: “آموختن رها کن اندوه سرآید”، بر این باور بود که آموختن، اندوه را از بین می برد، مخصوصا آموختن به دیگران، شادی پدید می آورد

دکتر معتمدنژاد در سال ۱۳۴۶ موسسه عالی مطبوعات و روابط عمومی کشور را تاسیس کرد و از آن زمان به عنوان عضو هیات علمی این موسسه فعالیت خود را آغاز کرد. وی همچنین از سال ۱۳۵۰ در دانشکده علوم ارتباطات اجتماعی عضو هیات علمی شد ،نخستین کتاب روزنامه‌نگاری دکتر معتمدنژاد در سال ۱۳۵۰ در ۵۶۶ صفحه منتشر شد که هفتمین کتاب در حوزه روزنامه‌نگاری در ایران محسوب می شود اما در عین حال حجیم‌ترین کتاب این حوزه نیز به شمار می‌آمد.

پروفسور کاظم معتمد نژاد  روزنامه نگار،حقوق دان برجسته و پدر علم ارتباطات ایران بود که از میان ما رفت.به راستی او جهانی بود،بنشسته در گوشه ای…مرد آرزوهای کوچک وتلاشهای بزرگ بود .او از میان ما رفت اما به به پر قبای کسی از ما اگر برنخورد باید گفت با این اتفاق ناگوار، کفه ی درگذشتگان دانش ارتباطات و روزنامه نگاری، از باقیان و حاضران این فن، سنگین تر شده است. صائب تبریزی در جائی چنین سروده است : ” چون اشک شمع تا مژه بر یکدگر زدیم    داغ تو از سر آمد و از پای ما گذشت”

انتهای پیام/ ۱۰۴